Onbegrepen door instanties

Bij één van mijn cliënten bleek wederom dat trauma’s, en de psychische problemen bij mensen, vaak over het hoofd worden gezien. Deze vrouw werd voor het oog van de kinderen herhaaldelijk mishandeld door haar man, de vader van haar kinderen. Er volgde een lang traject waar rechters, politie en hulpverlening bij betrokken waren. Ze heeft de kracht en ruimte gevonden om haar verhaal te delen om openheid te geven over de problemen die er in zo’n traject spelen wanneer het gaat over de psychische kant. 

Strijden tegen een psychopaat

Een vrouw met drie kinderen die mishandeld wordt door haar man. Ze wil haar kinderen, en zichzelf in veiligheid brengen. Weg bij haar man. Een lang proces volgt in de strijd om al dan niet een omgangsregeling tussen de kinderen en haar man die psychopaat is … Hieronder haar verhaal over de strijd. 

De politie kon onze veiligheid niet meer garanderen. Het advies van de politie, maatschappelijk werk Bureau Jeugdzorg en huisarts luidde: ga vluchten. Dit deden we en ik kwam met mijn drie kinderen bij de vrouwenopvang terecht.  Volgens mij had de politie wel door dat mijn man een psychopaat was. Zonder een dik dossier van aangiftes konden ze echter niets ondernemen; leve de bureaucratie. Misschien was er zelfs onder hen sprake van angst voor de agressie die er heerste. 

Bij de rechters merkte ik vooral onvoldoende kennis van psychopathie en het herkennen van psychopaten. Dit is natuurlijk desastreus. De rechters nemen immers uiteindelijk de beslissingen en leggen instanies de uitvoering op. Deze instanties kennen eveneens eenzelfde gebrek aan kennis. Bovendien is er bij hen angst voor agressie, een tekort aan personeel en een overvloed aan regelgeving. Allen niet bevorderlijk voor een goed en eerlijk proces. Ik werd mede hierdoor in twijfel getrokken als moeder. Gelukkig was er bij de persoon van de Raad voor de Kinderbescherming die de zaak behandelde wel het geloof en vertrouwen in mij als moeder en goede opvoeder. Hij liep echter tegen het probleem op, dat als hij een verzoek tot eenhoofdig gezag bij de rechtbank zou indienen, dit niet toegekend zou worden. De kinderrechter zou namelijk van mening zijn dat niet alles is geprobeerd om tot een goede omgangsregeling te komen. De communicatie tussen ouders wordt hierin meestal als probleem aangegeven. Een volgend verzoek zou tot eenhoofdig gezag door hem verloren zijn. Dit is de reden waarom hij een OTS-advies als tussenstap heeft verkozen. Al vraag ik me wel af, in hoeverre dit zinvol is. Zoals ik ook bij alle instanties heb aangegeven, zal vader zich nu netjes gedragen en weer in zijn oude gedrag terugvallen als dit traject is afgelopen en er niemand meer vanaf de zijlijn meekijkt … 

Wat ook niet onbelangrijk is om te vermelden: elke zitting krijg je weer een andere rechter. Een andere rechter, die zich wederom net als zijn voorgaande collega’s, niet of onvoldoende in mijn dossier heeft ingelezen. Dus begint de hele situatie weer van voor af aan. En de zoveelste rechter die de mooie verhalen en beloftes van de psychopaat in kwestie gelooft in plaats van de grote hoeveelheid bewijzen die moeder aanlevert, vechtend voor rust en geluk van haar kinderen. Ook deze rechter gaat gewoon weer het standaardrijtje afvinken waar het toch aan zou kunnen liggen waarom de omgangsregeling niet opgestart wordt of slecht verloopt. Met bovenaan dit lijstje uiteraard de slechte communicatie tussen ouders, niet begrijpend dat er met een psychopaat niet gecommuniceerd kan worden. Heel soms heb je het geluk dat een rechter de situatie wel door heeft, zoals in mijn geval de laatste rechter in het proces. 

Mijn cliënt schreef in 2010, een jaar na de vlucht naar de vrouwenopvang, onderstaande brief die ze voorlas aan de kinderrechter bij de eerste zitting. 

Probeert u zich eens voor te stellen, dat je op een dag moet kiezen. In je vertrouwde omgeving blijven, afwachten en je kinderen misschien wel voor hun leven laten beschadigen door hun eigen vader … of je kinderen uit hun vertrouwde omgeving halen, weg van hun huis, kamertje en spullen, hun vriendjes en school/opvang BSO. Maar ze zo behoeden voor nog meer beschadiging en een eerlijke kans geven op een nieuw leven, waarin ze zich weer veilig voelen en gelukkig kunnen worden.

Als moeder zijnde is de keus dan snel gemaakt, hoe moeilijk die dan ook is. Dan kies je voor je kinderen, want zij verdienen een beter leven. Kinderen die bang zijn voor hun eigen vader omdat hij ze niet ontziet in zijn uitbarstingen van fysiek en mentaal geweld. Kinderen die als baby’s in hun broek poepen en plassen van angst, overgeven, schrikken van gewone geluiden, ‘s avonds niet alleen durven te gaan slapen en als ze dan eindelijk slapen, weer gillend en huilend wakker worden van de nachtmerries die ze hebben. Kinderen die bang zijn zodra hun mama uit zicht is, zelfs volledig in paniek raken. 

En dan besluit je de koffers te pakken. In een half uur stop je ze vol met zo veel mogelijk dierbare spullen van de kinderen. Hun eigen dekbedden, knuffels, kleren en speelgoed. Zelf ben je dan niet meer belangrijk. Binnen een uur ben je vertrokken, op de vlucht met kleine kinderen. Bang voor wat de toekomst zal brengen, maar opgelucht dat we vanaf nu veilig zijn en niemand ons meer pijn kan doen.

Nu, een jaar later. Een jaar waarin we rnet z’n drietjes gevochten hebben voor een beter leven, waarin we gelukkig zijn en rust hebben gevonden. Maar ook een leven waarin we proberen ons gevoel van veiligheid weer terug te vinden. De jongste, die weer zo goed als zindelijk is en de hele dag weer honderduit kletst en zingt. De oudste, die sociaal-emotioneel een grote achterstand heeft en nog steeds last van verlatingsangst. Maar die gelukkig met grote stappen vooruitgaat.

We hebben alles achtergelaten maar het was het waard. We hebben zo hard gestreden met z’n drietjes. Alstublieft, pakt u ons dat niet af, anders is onze strijd voor niets geweest. Ik wil u vragen mijn kinderen te beschermen, verklaart u ze niet weer vogelvrij. Zij hebben hier niet om gevraag, zij verdienen een gelukkig leven en dat kan ik ze geven!

Gelukkig heb ik haar kunnen en mogen bijstaan in dit proces en hopelijk kan haar verhaal een kleine bijdrage leveren aan het niet langer over het hoofd zien van psychopathie. Benieuwd naar haar proces en mijn ondersteuning? Lees hier meer >>>